فاکنر فقط داستان سرایی نمی کرد، بلکه زندگی را به تصویر می کشید و فلسفه ای را مطرح می کرد. او همچون بافت شناس زندگی به کشورش می نگریست، آن را جسمی زنده می انگاشت و برای آزمایش و تشخیص بیماری، از آن تکه برداری می کرد. او بدون تعصب، اما با همدردی به حیوانات و گیاهان، به مردان و زنان و کودکان، به سفیدپوستان و سیاه پوستان می نگریست. با موشکافی در شکل، سفتی و نرمی، طعم، صدا و بوی آنان، جسم و ذهن و درون اسرار آمیزشان، بیم و امید، عشق و نفرت و رنج و جنایت را مطالعه می کرد و همه را به گونه ای پیچیده و دشوار –لیکن شجاعانه و صادقانه- روی کاغذ می آورد و در آنها به فلسفۀ شکیبایی و تقدیر دست می یافت. او ما را ژرف اندیش تر از پیش بر جای گذاشت.

                                                                                                                                                                ویل و آریل دورانت