رابرت فراست شاعر _وقتی حرف از رنج و درد انسانی مطرح است_ می‌گوید: «راهی جز عبور از دل آن وجود ندارد.»
در همان پیش‌گفتار اولیه، نویسنده آب پاکی را روی دست خواننده گرامی می‌ریزد و با رک‌ترین جمله‌بندی ممکن می‌گوید که برنامه‌ریزی و و راه و روشی برای غلبه بر رنج ارائه نداده است بلکه با تکیه بر فلسفه، نه روانشناسی، یک کتاب تسکین‌دهنده و یک متن روشنی‌بخش ارائه کرده است.

نویسنده در فصل اول از تاثیرات ناتوانی‌های جسمی و درد صحبت می‌کند. در فصل دوم بحث عمیق تنهایی و نیاز را بررسی می‌کند و در فصل سوم از فقدان و پایان رابطه و جدایی حرف می‌زند. و به ترتیب در فصول چهارم تا هفتم نیز از شکست شخصی، عدالت، پوچی و امید صحبت می‌کند و به طور کلی نگاهی به آینده انسان در جوامع امروزی با مشکلات رایج می‌اندازد.
هر چند که خود نویسنده تقلب کوچکی نیز به خواننده می‌رساند و در میان سخنان خود می‌گوید که هدف اصلی و یک گشایش بزرگ را در فصل ششم برای خواننده پنهان کرده است.

 از نظر من به شکلی قابل توجه این کتاب مثل یک کلید است که در میان بحران‌های زندگی دری را به روی شما باز می‌کند که هیچ جلسه‌ی درمان یا هم‌صحبتی دوستانه‌ای به اندازه‌ی آن تاثیرگذار نیست.

🔶چند سطر کتاب 

به استثنای موارد نادر، حتی کسانی که دیدگاه خود را کمی دست پایین‌تر می‌گیرند، به دنبال نظریه‌پردازی درباره‌ی زندگی خوب هستند، نه زندگی بد. آن‌ها بر لذت تمرکز دارند، نه درد؛ بر عشق، نه فقدان؛ بر موفقیت نه شکست.