زندگی و هنر پیکاسو

احتمالا درباره هیچ هنرمندی در زمان حیاتش، به اندازه پابلو پیکاسو، مقاله، کتاب، رساله، تفسیر، نقد و یادداشتی نوشته نشده است. شاید هیچ هنرمندی با این همه رسانه هنری متنوع و گوناگون، به اندازه پیکاسو کار نکرده است. او از نقاشی رنگ روغن تا طراحی، مجسمه‌سازی، گرافیک، سرامیک و همچنین استفاده از ابزارهایی مانند گواش، پاستل و مداد رنگی برای آثار خود استفاده کرده است. علاوه بر این، او توانسته است لیتوگرافی، چوبکاری، ساخت پیکره‌هایی از گچ و چوب، مجسمه‌های برنزی و ترکیب بندی از کاغذ، پارچه و چسب را به خوبی به اجرا درآورد.

همچنین، او توانسته است ساختواره‌هایی از آهن و مفتول، چوب یا ورقه‌های فلزی، عکس‌ها و طرح‌هایی برای لباس‌ها، پرده‌های پیش و پس صحنه تئاتر و باله، و همچنین نوشتن شعر و نمایشنامه ارائه دهد.

سبک نقاشی پیکاسو، که به عنوان نقاشی نقشه‌برداری یا کوبیسم شناخته می‌شود، یکی از برجسته‌ترین و معروف‌ترین سبک‌های هنری قرن بیستم است. پیکاسو در این سبک، به طراحی اشیا و اشکال سه بعدی با استفاده از مجموعه‌ای از خطوط، سطوح و رنگ‌ها می‌پردازد.
در نقاشی نقشه‌برداری، پیکاسو از روشی استفاده می‌کند که اشکال و اشیا را به شکل هندسی و هندسه‌گونه تجزیه می‌کند. این سبک بازنمایی هنری بر اساس رویکرد کوبیسم، که از اواخر دهه ۱۹۰۰ تا اوایل دهه ۱۹۱۰ رایج بود، ظهور کرد. پیکاسو در آثار خود از هندسه، چند رویه، و تجزیه و تحلیل اشکال استفاده می‌کند تا به نمایش رساندن اشیا و اشکال در زوایای مختلف بپردازد.

در سبک نقاشی نقشه‌برداری، پیکاسو به استفاده از رنگ‌های شدید و قاطع نیز مشهور است. او از رنگ‌ها برای بیان احساسات و ارائه ابعاد عمیق‌تر در تصویر استفاده می‌کند. این سبک به شیوه‌ای بی‌رحمانه و پرانرژی توانست در هنر جدید تأثیر بسزایی داشته باشد و پیشگام بسیاری از جنبش‌های هنری بعدی نظیر سررئالیسم و اکسپرسیونیسم باشد.

از متن کتاب:

دیرگاه به رختخواب مى‌رفت و چندان زود از رختخواب برنمى‌خاست؛ به کافه‌اى سر مى‌زد، کمى قدم مى‌زد و سپس کار مى‌کرد… تقریبآ مثل گذشته لباس مى‌پوشید: شلوارهایش گل و گشاد بود، کلاهى لبه پهن به سر مى‌گذاشت و دستمال گردنى گره‌دار مى‌بست. هرچیز دیگر را بنابر رسم رایج مى‌پوشید، گو که کوشش خاصى براى خوب و آراسته پوشیدن به کار نمى‌برد. چندى بعد به خیاطى به نام سولر با نام مستعار ریتالس تصویر مى‌داد و لباس مى‌گرفت و مثل کسانى که با آن‌ها حشر و نشر داشت لباس مى‌پوشید؛ به ویژه از جلیقه‌هاى سوزن‌دوزى شده که در آن هنگام مُد بود خوشش مى‌آمد؛ دستى در دوخت و شکل آن مى‌بُرد و گاه آرایشش مى‌کرد و آن را به شکل دلخواه خود درمى‌آورد. پس از غذا از آخرین کسانى بود که از پشت میز کافه بلند مى‌شد.

زندگی و هنر پیکاسو - کلبه کتاب کلیدر