کیدُم از پای دِفال باغ، پا پلینگک
دییُم یارُم می‌یه دررَو با دینگک
جیغش کیدُم برفتِم تا سر آو
مو رَه کید لیچ تر با آو پشینگک

ا***ا

خوشا وقتی شُتورا ور قُطار بو
د روی لوکّشه دیلبر سُوار بو
کوجی رف کارُوُن و ساروُنش
صُدای نَی با دُراش شَو ور قُرار بو

ا***ا

دیلُم از ای زمنَه بس سیایَه
خدا دَنه کی رنگُم تلّ کایَه
مُو اُفتی یُم دمون چَلَه یِ غم
کی بدتر از هزار تَه غَرَه چایَه

ایسنا/خراسان رضوی:
 همزمان با سالروز ملی بزرگداشت شیخ فریدالدین عطار نیشابوری از کتاب «آوای روستا» در نیشابور رونمایی شد.

عباسعلی حشمتی، شاعر گویشی‌سرای نیشابور و نویسنده کتاب آوای روستا، در این مراسم که در سالن عطار دانشگاه آزاد اسلامی این شهرستان برگزار شد، افزود: کتاب آوای روستا شامل ۵۰۰ دوبیتی به گویش نیشابوری است که در ۲۸۴ صفحه همراه با فرهنگ‌واره لغـات و آوانگاری با کاری پژوهشی به مخاطبان ارائه شده است.

وی تصریح کرد: از آنجایی کـه خودم روستازاده‌ام و در روستا بزرگ شده‌ام و از سویی فـریادخوانی را دیده‌ام. علاقه‌ وافری به این امر داشتم به همین دلیل از دهه ۶۰ به سمت سرایش شعـر گویش نیشابوری روی آوردم و سعی نمودم در ارتباط با دوبیتی‌ها پیرو فرهنگ شفاهی خراسان باشم.

این شاعر گویشی‌سرای نیشابور عنوان کرد: طی این مدت تمام تلاش خود را به کار گرفتم تا با سروده‌هایم این فرهنگ را به نسل‌های آینده منتقل کنم و نگذارم به دست فراموشی سپرده شود.

وی با بیان اینکه ارتباط من با فرهنگ عامه نیشابور سبب شد در این باره گام مثبتی بردارم، افزود: با توجه به تجربه و شناختی که از دوبیتی‌های فولکلور خراسان بزرگ و ایران داشتم و سال‌هاست در این مورد واکاوی می‌کنم و به این نتیجه رسیدم که از این حیث نیشابور مظلوم واقع شده چرا که دوبیتی‌های محلی نیشابور در حد نام و آوازه این دیار کهن نبوده و مانند دوبیتی‌های دیگر نقاط ایران زبانزد عام و خاص نیست.

حشمتی یادآور شد: در نهایت برای اولین بار در تاریخ نیشابور تصمیم گرفتم مجموعه‌ای از دوبیتی‌های اصیل گویش نیشابوری را که از سروده‌های خودم با موضوعات مختلف فرهنگ جامعه‌ روستایی است و حدود پنج سـال زمان برده برای مردم فرهنگ دوست نیشابوری چاپ و به یادگار بگذارم.

وی گفت: این کتاب توسط انتشارات سیمرغ خراسان با مقدمه‌ای از بهمن صباغ زاده توسط چاپ صحافی مهرگان تهران با عکس‌هایی از شهلا ناظــران و طرح جـلـد ابوالفضل سلامت با خوش‌نویسی سید محمد سادات شرفی و تایپ و صفحه‌آرایی محمد حصاری در بهار ۱۴۰۲ به چاپ رسیده است.